لبت

ای لعل لبت توانگری عمر دراز یک هدیه از آن لعل به قوال انداز

همچو آن قطره که بر خاک فشاند ساقی دورم از کنج لبت گر همه صهبا باشم

هست شبنم یا نسیم صبح با ذکر لبت غنچه‌ها را آب حسرت در دهن می‌آورد

بگو تو باقی این را که از خمار لبت سرم گران شد پرسش که سرگران چونی

از لبت هر چه تراود مطبوع گر همه لطف وگر دشنام است

نیرّ این چامه که در وصف جمال تو سرود تا ز لعل لبت انعام چه خواهد بودن

ندادم یک نفس از عمر خود کام از لبت جان را چه عمر است این که دارم چند باشم شرمسار او

جانا بشکر خنده لبت آب شکر ریخت وز زلف کژت غالیه بر برگ سمن بیخت

ریخت از بس آبرو در پیش گلبرگ لبت شد گل شاداب ساغر، چون گل مهتاب خشک

چون جان (عسجدی) صید لبت شد کمند زلف اندر دیگر افکن