لب تشنه

بر لب لب تشنه آتش‌پرست من نزد هیچ‌کس جز گوهر مدح شهم یک قطره آب

از چشمه خورشید جگر سوخته آید هر دیده که لب تشنه دیدارتو باشد

چون جان به فدای شه لب تشنه نمودند جان همه عالم به فدای علی اکبر

این که از داغ جدایی جگرت می سوزند غرض این است که لب تشنه دیدار شوی

هزار کوثر دیدم هزار جنت بیش ولی چه سود چو لب تشنه باز خواهم گشت

چو گیرد آب بر لب تشنه جانی بسوزد گر نه تر سازد دهانی

برای بخشش عصیان خویشتن (صامت) به ماتم شه لب تشنه اشگباری کن

مانع ای ابر کرم چیست که از رشحه ی تو قطره ای قسمت لب تشنه گیاهی باشد

ددان را گوارنده آب روان لب تشنه شیران یزدان نوان

نخورد عاشق لب تشنه می ز جام مرصع ازین هوس که مگر لعل آتشین تو بوسد