لاله گون

باین کوتاه دستیهای طالع، چشم آن دارم که گیرد دامن وصل تو، اشک لاله گون من

چون سبو هرکس کند، بالین زدست خشک خویش ازشراب لاله گون ریزند گل دربسترش

تا کی بیاد عارض گلگون گلرخان رخسار خود بخون جگر لاله گون کنم

زین حرفهای لاله گون چون لاله میسوزد دلم روی تو ما را لاله بس، ممزوج گلناری بده

نمی خواهم ز باده سرخرویی تا شد از لعلت حساب سیل اشک سرخ جام لاله گون من

قبای لاله گون در بر چو آن سرو روان آید نفس از سینه ام بیرون چو شاخ ارغوان آید

ز ما هفتاد تن یک یک برون آمد که خاک از خون پاکش لاله گون آمد

در ده می لعل لاله گون صافی بگشای ز حلق شیشه خون صافی

در آن روز سلامت سوز کز خون یلان گردد چو روی لیلی و دامان مجنون لاله گون صحرا

ساقی مرا علاج دگر کن که گرد درد ز آیینه دلم بمی لاله گون نرفت