لاله فام

آن لاله فام باده‌خوران زیر شاخ گل و آن گلرخان نشاط کنان گرد لاله‌زار

تا بسته ام بدان دو رخ لاله فام دل مانند لاله سوخته دارم مدام دل

خیز ای لب تو مایه ده عمر جاودان در جام لاله فام فکن آب ارغوان

شد در و دیوار او از تن من لاله فام بس که ز داغ غرقه به خون آمدم

به عارض تو ز ماه تمام چون گویم به لعل تو ز می لاله فام چون گویم

رسیدم به برگ گلی لاله فام که بود از شمیمش معطر مشام

گر نگری پاک رخ لاله فام نیست گل و لاله به دیدن حرام

ساقیا، خیز و یک دو جام بده می گلرنگ لاله فام بده