لاله رنگ

بسی بسودم گلبوی لاله رنگ رخش فراق او بدل من خلید همچون خار

آن روی لاله رنگ مرا در نقاب سوخت در پرده سحاب مرا آفتاب سوخت

من خراب کجا جام لاله رنگ کجا چو دست ماتمی از بیعت حنا خجلم

دل چه خونها می خورد دور از شراب لاله رنگ مرگ عیدست آن چراغی را که بی روغن شود

غنچه همچون دهان تنگ تو نیست گل چو رخسار لاله رنگ تو نیست

به دوران منعش می لاله رنگ نهان گشت چون لعل در صلب سنگ

بس که دست انتقام از قوت عدلت قویست لاله رنگ از خون شاهین است چنگال حمام

ای ماه به روی لاله رنگ آمده ای از سینه و دل حریر و سنگ آمده ای

از روی تازه گل اگر آب می چکد زان روی لاله رنگ می ناب می چکد

ز داغهایی که خونابه چیده پیرهنت که لاله رنگ نشانها بر آستین دارد