لاله رخان

اهلی ز وصف لاله رخان لب چه بسته یی بلبل بهر صفت که بود در خروش به

بی لاله رخان روی بصحرا نتوان کرد بی سرو قدان میل تماشا نتوان کرد

به کوی لاله رخان هر که عشقباز آید امید نیست که دیگر به عقل بازآید

کرده نثار سرش اهل حرم در اشک لاله رخان در برش ستاده با شمع و آه

سر چو گل در قدم لاله رخان اندازیم جان فدای قد حوران قبا پوش کنیم

می ربایند ز هم لاله رخان دست بدست تا به پای تو حنا چهره خود مالیده است

خیمه در کوه و بیابان زده با لاله رخان خانهٔ عیش مرا زیر و زبر خواهی کرد

ببزم لاله رخان گشته چون سپند بر آتش چه جای باغ که پروای مشک ناب ندارم

از زلف و روی لاله رخان دیده بسته ام کاین یک به مهر ماند و آن یک به مشک ناب

از داغ لعل لاله رخان سر زند هنوز گل های آتشین ز گلستان کربلا