لاله دشت

در خون اشک بسکه تپد لاله دشت را هر جلوهٔ تو محشر چندین شهید کرد

از لاله دشت دام تماشا به خاک کرد دل از سواد شهر رمیدن گرفت باز

نباید روشنی بردن به شب زین پس که بی آتش ز لاله دشت پر شمعست و از گل باغ پر شعله

وگرنه تیغ علی بود در میانه ابر ز لاله دشت چرا گشت چون صف صفین

زآستین شاخ گل فواره خون سر کشید دامن صحرا ز جوش لاله دشت کربلاست