لالستان

ز بسّد گشته لالستان همه خاک نهفته دُرّ و گوهر زیر خاشاک

بیقدرکند رخ تو لالستان را تشویر دهد لب تو خوزستان را

لالهٔ روی نکویش لال سازد عقل را پس‌ به هر معنی که خواهی بزم لالستان کند

عنصری محمود را گفته است شعری همچنین‌: «‌تا همی جولان زلفش گرد لالستان بود»

باغ و لالستان چه باشد آستینی برفشان باغبان را گو بیا گر گل به دامن می‌بری

من که لالستان کنم دامان و جیب از اشک سرخ باغبان گو لاله ام بر جیب و بر دامن مکن

لمعه‌ای لعل خوشاب لب او رونق لاله و لالستان برد

گر روا باشد که لالستان بود بالای سرو بر مه روشن روا باشد که مشک افشان بود

این غزل بر وزن آن گفتم که‌ گوید عنصری‌: «‌تا همی جولان زلفش گرد لالستان بود»

ز تیره ابر نوروزی همی بارد به لالستان هرا دو دیده لالستان و تو ابر بخیلستی