لافی

گر قدح با لب میگون تو لافی دارد زو نرنجی که به غایت دل صافی دارد

بیگانه صفت دلا هوایی می زن گه گه لافی زآشنایی می زن

گر از خط تو فخر و لافی فزایم نه لافیست نا حق ، نه فخریست مبهم

سخن‌آرایی و لافی نیست خود تو بنگر عیانست یا خبرست

ابر اگر لافی دست ار جود پیش دست تو رعد را بین کثر بسیای چون همی درد قفا

ای که می لافی ز لطف طبع خود انصاف ده در چنین حالی ز می پرهیز کردن چون توان

ز عکس آیینه لافی با دل من می تواند زد اگر مرد است جا در بزم بی تصویر می گیرد

چگویم از این خود سر بد گهر؟! چگویم از این لافی بیهنر؟!

گر ماه و مهر پیشت لافی زنند از حسن بر خرمن مه و مهر آتش زنم زآهی

همی خور بادهٔ صافی ز غم آن به که کم لافی که هرگز عالم جافی نگیرد با کس آرامی