معنی کلمه قونوی در لغت نامه دهخدا
قونوی. [ ن َ ] ( اِخ ) اسماعیل بن محمدبن مصطفی ، مکنی به ابوالفداء. از مفسران است. در قونیه به دنیا آمد و در دمشق بسال 1195 هَ. ق. درگذشت. او راست : حاشیه بر تفسیر بیضاوی که در هفت مجلد چاپ شده است. ( الاعلام زرکلی چ 1 ج 1 ص 112 ).
قونوی. [ ن َ ] ( اِخ ) محمودبن احمدبن مسعودبن عبدالرحمان ، مکنی به ابوالثناء و ملقب به جمال الدین. از فقیهان حنفی و از مردم دمشق است که به قضاء آن شهر نیز منصوب گردید و کتابهایی دارد. او راست : 1 - بغیة القنیة ( خطی )، در فقه. 2 - المنتهی فی شرح المغنی ، در اصول. 3 - القلائد شرح العقاید. 4 - تهذیب احکام القرآن. وی بسال 777 هَ. ق. درگذشت. رجوع به الفوائد البهیه ص 207، الکتبخانه ج 3 ص 13 و الاعلام زرکلی ج 3 ص 1009، 1010 شود.