قلم دست

به استخون نرسد تا ز فقر تیغ ترا مکن چو نال قلم دست از آستین بیرون

سود ندیدیم ز نوک قلم دست بدان قبضه خنجر زدیم

به نامه یاد نکردن نه از فراموشی است ز دوریت به قلم دست من نمی چسبد

به آن خط بردی از اهل قلم دست نباشد آری انگشتان برابر

پیکر آزادی و بار تحمل تهمتست یک قلم دست تهی می‌روید از اعضای سرو

ای قلم دست خواجه را شایی که بر آن دست نامدار شوی

«حاجبا» علم و کمال و هنر و فضل و ادب هر یکی را قلم دست تو مصداق آمد

ز ناف قلم دست چابک دبیر پراکند مشک سیه بر حریر

زین پس عطارد ار بنهد دست بر قلم دست عطارد و قلمش خرد کنید

درویش عشق را ز قلم دست کوته است مشق شکستگی ز نی بوریا کند