قدو

که عشق من ای خواجه بر خوی اوست نه بر قدو بالای نیکوی اوست

باآن قدو روی چون گل و سروسهی داریم فراغتی ز طوبی و ز حور

بیاد قدو رخ و زلف تو، چو خاک شویم ز خاک ما بدمد سنبل و گل و شمشاد

راست به قدو زلف و خط، صاف به چهر و کتف و لب کشمر و چین وتبتی، خلخ و مصر و ارمنی

شرمنده (سحاب) از قدو رخسار تو گردد هر جا به میان قصه ی سرو و سمن آمد

گویا ندارد از قدو زلف تو آگهی مرغ چمن که شیفته ی سرو و سنبلست

گویم قیامت و نکند باور کس تا نبیند آن قدو بالا را