قارونی

سر برآورد از زمین در عهد ما بی حاصلان تخم قارونی که موسی پیش ازین در خاک کرد

هنر باید چه روباهی چه شیری خرد باید چه قارونی چه عوری

گرفتم گنج قارونی به خوبی چو موسی با ید بیضا چرایی

گر زان که تو قارونی در عشق شوی مفلس ور زان که خداوندی هم بنده شوی با ما

گر به قارونی برون خواهی شدن همچو قارون سرنگون خواهی شدن

ز بسیاری که فرّخ سیم و زر یافت جهان گفتی که قارونی دگر یافت

قناعت کن اگر در آرزوی گنج قارونی گدای خویش باش ار طالب ملک سلیمانی

به قارونی قفل داران گنج طمع دارم اندازهٔ دست رنج

تو قارونی ز صبر و من تهی دست بود بر چشم سیران گرْسنه مست

یا اگر خود تو گنج قارونی از تو داریم چشم بر سیمی