فدی

ای چو ابراهیم آزر کرده فرزندی فدی وی چو ابراهیم ادهم کرده ملکی رارها

نقش او بر گیاه کبش فدی صدق‌اللّٰه در دو گوش ندی

گر زو افدا و فدی بینی زوفد خویش بین ور ز خور روشنتری یابی زرای خود شمار

هم شد فدی تویی تو مایی ما وی دوست تو ما و ما تو گشتیم آخر

تاج فرشست از تو بر فرق هدی هست دنیا خاک پایت را فدی

عاشق بکوی عشق چو خود را فدی کند معشوقش از خودی خود او را خودی کند

پدرت آن گرانمایه مرد جوان فدی کرده پیش تو روشن روان

ز پیکار سر بر مگردان که من فدی کرده دارم بدین کار تن

ای مه ز فروغ رایت افروخته چهر بر رسم فدی گرد سرت گشته سپهر