فارغی

ای آن که زنی طعنه به خسرو ز پی عشق تو فارغی از درد که من خوردم ازین نیش

تو فارغی و عشقت بازیچه می‌نماید تا خرمنت نسوزد تشویش ما ندانی

ایا مسکین سرگردان غمخوار ز جنّت فارغی و این چنین خوار

درد ما را مگر دوایی نیست؟ که تو بس فارغی و ما مشتاق!

ز جنّت فارغی اندر طبیعت میان دوزخی تو در شریعت

بیدار نه‌ای فارغی از بانگ تکاتک بیمار نه‌ای فارغی از بند اخ و اخ

تو فارغی و از این جانب آرزومندی به غایتی است که آن را صفات ممکن نیست

عاشقم بر تو و همی دانی فارغی از من و همی دانم

اگرچه فارغی از حال زارم به جان تو که چون جان جهانی

هله بگذر ای برادر، ز حجاب چرخ اخضر چو تو فارغی ز گندم، چه کنی در آسیابی؟!