غیب دان

قلم چه گفت مدیحش نویسم ار نه من کجا گزیده یزدان غیب دان شدمی

عطای این چو صیت آن ، ز مشرق رفته تا مغرب ضمیر آن چو رای این ، منیر و غیب دان آمد

در خانه به بندگیت بنشینم وز دانش باغ غیب دان سازم

سکهٔ قدرش چو بنوشت آسمان ماه لوح غیب دان می‌خواندش

زورت ار پیش می‌رود با ما با خداوند غیب دان نرود

چون آفریدی رایگان نه سود کردی نه زیان اکنون ببخش ای غیب دان هم رایگان سبحانه

چون مهر جان پذیری بی‌لشکری امیری هم ملک غیب گیری هم غیب دان بیابی

جسته نظیر او جهان، نادیده عنقا را نشان اینک جهان را غیب دان زین خرده برپا داشته

گویا به آن ضمیر همایون به آسمان الهام غیبی از ملک غیب دان رسید

دری را که در غیب شد ناپدید بجز غیب دان کس نداند کلید