غمزه زنان

شبهای عاشق را گهی صبح طرب کمتر دمد کز ناوک غمزه زنان پیکانش در بستر دمد

دی که می رفتی به پیش عاشقان غمزه زنان دیگران بسمل شدند و من شدم مردار عشق

خسرو، کسان که غمزه زنان را دهند پند از خون میش دشنه قصاب شسته اند

می‌رود غمزه زنان از کشته پشته‌ها بر سر راهش نگرید

بر سر هر گذری غمزه زنان دلبری تا که رسد منتظر است

حالیا چشم تو مست است، چها می کند او؟ آه، اگر غمزه زنان آید و مخمور شود

وه که دی غمزه زنان شوخ کمان ابروی من نگهی کرد که مرغ دل من از جا شد

ماه هلال ابروی من عقل مرا شیدا مکن غمزه زنان زین سو میا، آهنگ جان ما مکن

گر نخواهی کشتنم غمزه زنان زین سو میا کان مژه هرشب مرا چون خار می‌ماند به دل

میا غمزه زنان بیرون که هویی در جهان افتد دلی بی خانمان را آتش اندر خانمان افتد