غزل گوی

باز آی که چشم و رخت ای ماه غزل گوی این عین غزال آمد و آن رشک غزاله

چهارم باربد نامی غزل گوی که راز از چنگ گوید موی برموی

در صفت حسن تو طبع غزل گوی او طیره اعشی نمود عادت حسان گرفت

گر حور زره پوش بود ماه کمان کش گر سرو غزل گوی بود کبک قدح خوار

ای غزل گوی و لهو جوی، ز من دور که من نه ز اهل غزل و رود و فسوس و لهوم

اگر از ذوق «نظیری » بفتادم چه عجب طفل بودم که غزل گوی و سخندان گشتم

از پی مجلس عشاق غزل گوی غزل که ز قول تو چو می مایه سکر است اشعار