غریبستان

کیم من در غریبستان اسیری چو تو درّ یتیم و بی نظیری

ملولم از حیات ای دل عجب کز کاروان عمر نخواهد بر غریبستان به عقبی بست بار امشب

همچون غریبان چمن بی‌پا روان گشته به فن هم بسته پا هم گام زن عزم غریبستان کنیم

بمانده در غریبستان بزاری فشانده خون چو ابر نوبهاری

منم دور از تو در صد رنج و خواری بمانده در غریبستان بزاری

غباری یادگارم ده ز کوی خود که می خواهم کزین جا در غریبستان عقبی بار بندم

نمی دانم، حکیما، دل کجا شد در جگر خوردن ببینی در غریبستان یکی آواره ای دارم

جانا به غریبستان چندین به چه می‌مانی بازآ تو از این غربت تا چند پریشانی

چون زلیخا در سفر عاشق شدم بر روی یار پادشاهی یافت یوسف در غریبستان خویش

جانا به غریبستان چندین بنماند کس باز آی که در غربت قدر تو نداند کس