عیب پوش

پردهٔ جرم خیالی دفتر مدح تو بس باشد آری عیب پوش عاصیان مدح و ثنا

هست چو هم نام خویش نامزد بطش و بخش بطش ورا عیب پوش بخش فراوان او

آن خار می‌گریست که ای عیب پوش خلق شد مستجاب دعوت او گلعذار شد

نادیده کرد هر نفس از لطف عیب پوش چندین جفا که دید ز ما دلستان ما

دَرَجاتٍ مِنْهُ آن مزد درجتهای بهشت است از اللَّه، وَ مَغْفِرَةً وَ رَحْمَةً و آمرزش و بخشایش، وَ کانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحِیماً (۹۶) و اللَّه عیب پوش است مهربان بخشاینده همیشه‌ای.

جهان سامان خود را عیب پوش ناقصان سازد ندارد دست هرکس را که بینی آستین دارد

قیامت بود اگر خود را چنین آلوده می‌دیدم مرا ازچشم خود پوشید فضل عیب پوش من

غرور خود سری را چارهٔ دیگر نمی‌باشد مگر گردد خیال خاک‌ گشتن عیب پوش او

می زن رقمی به لوح انصاف دراعه عیب پوش می باف

«قالَ سَوْفَ أَسْتَغْفِرُ لَکُمْ رَبِّی» گفت آری آمرزش خواهم شما را از خداوند خویش، «إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ (۹۸)» که اللَّه تعالی عیب پوش است مهربان.