عمش

شد آگه که بشکست پیمان اوی عمش خورد زنهار بر جان اوی

بر بناگوش سیاه مشک رنگ از عمش کافور حسرت بیختم

پس به نام ابن‌ عمش حیدر صفدر که گشت ذات او یا ذات احمد از یکی نور آشکار

دکان جان و دل بگشائید در عمش اقبال کار و رونق بازار بنگرید

سرانجام کار آن پسر یافت دست عمش را بکشت و به شاهی نشست

اله اله این جوان گویا بود ختم رسل یا که باشد ابن عمش حیدر دلدل سوار

بدانست عمش محمد بود مهین زاده ی شاه سرمد بود

کودکی از بنی هاشم با یکی از ارباب مکارم بی ادبی کرد، شکایت به عمش بردند، خواست تا وی را ادب کند گفت: ای عم من کردم آنچه کردم و عقل من با من نبود، تو بکن آنچه می کنی و عقل تو با توست.

همچنان بیگانه از دین است چشم کافرش گرچه عمش جمله در محراب آن ابرو گذشت

نبد دیده روی پدر یک زمان عمش را پدر بودی از دل گمان