عمرکاه

آه که خاک راه شد دیده من به راه تو کرده چرا کاه چهره‌ام فرقت عمرکاه تو

لشکری بودند چون عفریت و خوک و غول و خرس تیره‌رای و خیره‌روی و عمرکاه و غمزکار

زلال خضر و دم عیسوی چو زهر و سموم به ناتوان تو جانسوز و عمرکاه رسید

قدم شمرده گذارید کز دل مایوس هزار شیشه درین دشت عمرکاه شکست

بیداد تو گرچه عمرکاه است زیبایی چهره عذرخواه است

غالب حساب زندگی از سر گرفته است جانا به من بگو که غمت عمرکاه کیست؟

زآتش چه میماند ای عمرکاه به کف داغ را غیر روی سیاه؟!