عم زاده

برفتند خویشان آزاده ام همان نامور عم و عم زاده ام

چو بر خواند آن نامه ها شهریار به بر خواند عم زاده ی نامدار

جگر خون شد آن دل ز کف داده را که خودنامزد بود عم زاده را

که ای راد، عم زاده ی شاه دین سرافراز و از دوده ی راستین

جوانمرد عم زاده ی شاه دین به تیغ ستم کشته ی را ه دین

ز اعمام و عم زاده گان پیشتر ببازیم در یاری شاه سر

که عم زاده ی شاه و سالار ما فتادند از تیغ کین چون زپا

سوی طنجه نزدیک عم زاده باز فرستاد و او راه را کرد ساز

گرانمایه عم زاده ی خویشتن که بیدار جان است و پاکیزه تن

پس از قتل عم زاده ی شاه دین دگر هانی آن کشته ی راه دین