عفاک الله

برعنایی مرا شیدای خود کردی عفاک الله که دارد همچو من رعنایی و همچون تو شیدایی

نه دستور خرد بود این که کردی عفاک الله چه بد بود این که کردی

وه که خلقی ز آه دودانگیز من بگریست خون ای عفاک الله تو باری دیده را نم کرده‌ای

تعالی الله زهی دستان که پایم چون زجا بردی عفاک الله چرا آخر ز ما بیگانه وا بودی

دلم می خواستی پاره، عفاک الله چنان دیدی مرا می خواستی رسوا، بحمدالله که آن هم شد

کشتگانت را به آب دیده می شویند خلق ای عفاک الله تو باری دیده را نم می کنی

روزها بگذشت و از ما یاد نامد در دلت ای عفاک الله غم یاران ازین بهتر خورند

یار درد بی دلان را دید و تدبیری نکرد وز جفا کاری عفاک الله که تقصیری نکرد

هلاکم کردی از تیمارِ خواری عفاک الله زهی تیمار داری‌!

ردم کردی به تنهایی که دیدم در تو نقصانی جزاک الله ستم کردی عفاک الله خطا دیدی