عرقناک

گر کند شعله آواز، مرا خاکستر آن گل روی عرقناک چه پروا دارد؟

رشته گوهر سیراب شود مژگانش هر که را چشم بر آن روی عرقناک افتد

چشم تو عجب نیست اگر مست و خراب است کز روی عرقناک تو در عالم آب است

صائب نظر به روی عرقناک یار کن در آفتاب، ابر گهربار را ببین

حیرانیان روی عرقناک یار را پروای بحر پر خطر روزگار نیست

صدف پر از گهر و ابر قطره بار نکوست عذار یار عرقناک و می چکیده خوش است

خط گل روی عرقناک ترا در بر گرفت روی این دریای گوهرخیز را عنبر گرفت

گهی گردد عرقناک از حیا، گاهی ز می، هر دم گلستان جمالش تازه دارد شبنمی دیگر

جان تازه شد ز روی عرقناک او مرا باران نرم روزی مغز زمین بود

اگر روی عرقناک تو در مد نظر باشد چو آب زندگی گرمای محشر می‌توان خوردن