عرق ریز

از بس که عرق ریز چو ابر است، مسامش اکنون خطر از خاره بود برق دمان را

زندگانی دامگاه اینقدر تزویر نیست از شمار سبحهٔ زاهد عرق ریز است دین

عجب که روی عرق ریز یار بگذارد که همچو سبزه خوابیده تن به خواب دهید

نیست انجم این که می بینی بر اوراق فلک جبهه گردون عرق ریز از حجاب آدمی است

نی رخ از خجلت عرق ریز و، نه سر از شرم پیش نی دل از غم خورده سیلی، نی لب از دندان گزند

باشد گدا همیشه عرق ریز آبرو از بس دود چو چشم طمع، در قفای زر

تیمار جسم چند عرق ریز انفعال تعمیر بر بنای کهن گریه می‌کند

در دم نظاره رخسارش عرق ریز از حیاست زان گل رو یا نگاه گرم می گیرد گلاب

سحاب با کف او داشت بحث بر سر فیض ز شرم گشت عرق ریز بس که شد ملزم

سرو از قبا گران بار گل از هوا عرق ریز رنگ از حیا دگرگون زلف از صبا مشوش