عجز و لابه

ز ملک هند نخوانی، اگر به شهر نجف به عجز و لابه بگیرم به محشرت دامن

به عجز و لابه ام آن سنگدل نبخشود ایچ بلی به بره کجا گرگ را ترحم شد

زنی اندر فغان و عجز و لابه چو بعد از کشتن جعفر عنابه

به جان پروانه شمعم که گاه سوختن از غم سرشک خویش را با حال عجز و لابه می‌ریزد

به زیر خنجر آن شوخ عجز و لابه مکن دلا عبث مشکن کاسه گدایی ما

به عجز و لابه و الحاح و گریه و زاری گرفت رخصت حرب از حسین بوجه حسن

من ندارم غیر عجز و لابه هیچ در من و در کار من شاها مپیچ

تا چند آیم بر درت با عجز و لابه نیم‌شب بینم ترا با مدعی مست می و گرم طرب

همان به که با یک جهان عجز و لابه بگویم بتوصیفش الله اعلم

کنون به سوی سفیر از پی شفاعت خویش به عجز و لابه و تیمار و آه و محنت و رن