عجبت

کبر و عجبت را پلنگ و شیر دان ننگ و ناموس اژدهای بی امان

چشمی به تأمل نگشوده‌ست نگاهت بروضع جهان‌گر عجبت نیست عجب نیست

عشق پیرانه سر از من عجبت می‌آید چه جوانی تو که از دست ببردی دل پیر

شعر و خط نیست متاعی که بهائی آرد با تو گویم که چرا تا عجبت ننماید

ای دوست حدیثی عجبت باز نمایم از حال یکی واعظ محتال فسونگر

روزی بشب آرد که بساغر نزند چنگ »وین نیز عجبت تر که خورد باده بی چنگ

ببر از عجب، تا شوی منظور که کند عجبت از نظرها دور