عبدالوهاب

قاضی طباطبایی در ۳۰ مهر ۱۲۹۳ در تبریز و در خانواده ای از خاندان عبدالوهاب تبریزی متولد شد.[نیازمند منبع] سرسلسله خاندان قاضی، میرزا محمدتقی قاضی طباطبایی (درگذشت ۱۲۲۰ یا ۱۲۲۲ قمری) است و نسب سید علی قاضی و سید محمدحسین طباطبایی و برادرش سید محمدحسن الهی طباطبایی نیز به او می‌رسد. تحصیلات مقدماتی را زیرنظر میرزا محمدحسین و میرزا اسدالله گذراند و تحصیلات تکمیلی را از ۱۳۵۹ قمری در قم آغاز کرد و از سال ۱۳۶۹ قمری به نجف رفت.

بشر حافی را بعه خواب دیدند. وی را گفتند که ابونصر تمار و عبدالوهاب وراق را کار چگونه است؟ گفت، «این ساعت ایشان را در بهشت بگذاشتم. طعام بهشت همی خوردند». گفتند، «و تو چه؟» گفت، «خدای تعالی دانست که مرا به طعام و شاب بهشت رغبتی نیست. مرا دیدار خویش بداد». و علی بن الموفق می گوید که بهشت را به خواب دیدم و خلق طعام بسیار همی خوردند و فریشتگان از همه طیّبات طعام در دهان ایشان می نهادند. و یکی را دیدم در پیش حظیره القدس چشم از سر بیفتاده و مبهوت می نگرید. رضوان را گفتم که این چیست؟ گفت، «معروف کرخی است که عبادت وی نه از بیم دوزخ کرد و نه به امید بهشت کرد. وی را نظر مباح کرده است».

اسماعیل خان و عبدالوهاب عرفان از شخصیت‌های سابق جهادی به عنوان معاونان اول و دوم عبدالرب رسول سیاف برگزیده شدند.

انیسه وهاب در سال ۱۹۵۷ در محله شش درک شهر کابل در یک خانواده طبقه متوسط چشم به جهان گشود. او فرزند عبدالوهاب پوپل نواسهٔ (نبیرهٔ) برگیت عبدالغیاث پوپل بود. مادرش از نورستان و پدرش از کابل بود. انیسه دو خواهر و دو برادر داشت.

شیخ الاسلام گفت، که ابن باکوی گفت، که عبدالوهاب بن احمد الاباری گفت بکوفه که از شبلی شنیدم که گفت: شهدت ارباب التوحید من اصحابنا ستة النفس. الجنید و رویم والجریری و ابن عطا، و ابن مسروق و الکتانی٭ مروا علی بیتی و لم اعطهم من التوحید ذرة.

محمد بن عبدالوهاب یکی از متفکرین جنبش احیای اسلام محسوب می‌شود. وی در جوانی در مدینه، تحت تأثیر آموزه‌های معلمانش محمد حیات بن ابراهیم السندی و عبدالله بن ابراهیم بن سیف بود.

۶. دوراندیشی و وادار کردن شاه‌اسماعیل صفوی برای مذاکره با سلطان‌سلیم بعد از جنگ چالدران و انتخاب شدن برای این امر خطیر به وسیله شاه‌اسماعیل و گرامی‌داشت وی به وسیله سلطان‌سلیم در ابتدای ورود به دربار و زندانی شدن به وسیلهٔ سلطان‌سلیم پس از دریافت گزارش‌هایی مبنی بر نقش امیر عبدالوهاب در استقامت مردم تبریز و عدم اعتنای وی به نامه سلطان‌سلیم و درگذشت در زندان وی.