معنی کلمه عبدالله بن عبدالمطلب در دانشنامه عمومی
در منابع اسلامی اینطور آمده که عبدالله بن عبدالمطلب پدر محمد ۵۳ قبل از هجرت متولد شد. او در زیر سایه پدرش بزرگ قریش عبدالمطلب بن هاشم بن عبدمناف بزرگ شده بود. روزی که عبدالمطلب می خواست نذر خود را ادا کند عزیزترین پسرش عبدالله را طبق نذرش به قربانگاه برد و با ناراحتی و غم و اندوه قصد قربانی کردن عبدالله را داشت که وقتی به او یادآوری کردند که قربانی کردن ۱۰۰ شتر دیه قربانی بچه است. عبدالله سپس وقتی به یثرب ( مدینه ) رفت به سال ۵۲ یا ۵۳ قبل از هجرت در آنجا مرد و در کنار باب الجبرئیل دفن شد. قبر او از دوره عباسیان تا تسلط وهابیون به حجاز پابرجا بود ولی وقتی که وهابیون پس از تخریب بقیع دست به تخریب دیگر اماکن مقدس مسلمین زدند قبر عبدالله بن عبدالمطلب را نیز تخریب کردند.
لقب وی در کتب شیعه، ذبیح الله آمده است و بنا به روایات مختلف عبدالمطلب با خداوند عهدی می بندد و نذر می کند که یکی از فرزندان خود را قربانی کند. پس از برآورده شدن حاجت برای ادای نذر بین فرزندان خود قرعه می اندازد. عبدالمطلب در میان پسرانش عبدالله را از همه بیشتر دوست داشت و با تکرار قرعه هرسه بار به نام عبدالله می افتد. با وساطت قریش و قبایل دیگر عرب و با درایت و تدبیر فردی به نام سجاح یا ( قطبه ) که کاهن حجاز بود. سرانجام عبدالمطلب یکصد شتر را به جای عبدالله قربانی می کند و از آن پس خون بهای یک انسان در بین اعراب یکصد شتر تعیین و سنت گردید و محمد هم بعدها آن را به عنوان دیه در دین اسلام پذیرفت. پیامبر اسلام از جهت انتساب به عبدالله و اسماعیل به عنوان دو ذبیح افتخار می کرد و گفت: «أَنَا ابْنُ الذَّبِیحَیْن» ( من فرزند دو ذبیح هستم ) .
علی دوانی تأکید دارد که ادعای نذر عبدالمطلب بر ذبح فرزند ساختگی است. علی اکبر غفاری نیز بر این عقیده است که ادعای نذر عبدالمطلب ساختگی است.
هنگامی که عبدالله ۲۴ سال داشت بعد از این که عبدالمطلب فرزند خود را از جهت قربانی کردن بازیافت بسیار شادمان شد و بدون درنگ پس از این ماجرا در حالی که دست عبدالله را در دستان خود داشت به خانه وهب بن عبد مناف رفت و دختر او آمنه بنت وهب را به ازدواج عبدالله درآورد.