عبدالله بن سنان

معنی کلمه عبدالله بن سنان در دانشنامه آزاد فارسی

عَبدُالله بن سَنان (قرن ۲ق)
محدّث شیعی و از اصحاب امام صادق (ع) و امام کاظم(ع). نزد حکّام بنی العبّاس نیز موجّه بود و در زمان منصور و مهدی و هادی و رشید وزارت دارایی را به عهده داشت. احادیث بسیاری در کتب اربعه از طریق او منقول است. کتاب الصلاة؛ عمل یوم و لیله و کتابی در سایر احکام شرعی از آثار اوست.

معنی کلمه عبدالله بن سنان در دانشنامه اسلامی

[ویکی شیعه] عبدالله بن سِنان راوی امام صادق(ع) در قرن دوم قمری. آیت الله خویی نام عبدالله بن سنان را در سند ۱۱۴۶ روایت یافته و معتقد است او از زمان امام باقر(ع) تا امام جواد(ع) را درک کرده است. رجالیان شیعه، او را شیعه و ثقه می دانند. نجاشی آثاری به عبدالله بن سنان نسبت داده و شیخ طوسی به واسطه او روایتی از امام صادق(ع) نقل کرده که شامل دعا، زیارت و نماز در روز عاشورا است.
اطلاعات اندکی درباره عبدالله بن سنان وجود دارد و مکان و تاریخ تولد و مرگ و جزییات زندگی شخصی او مشخص نیست.
عبدالله بن سنان در منابع مختلف مولای بنی هاشم، مولای بنی ابی طالب، مولای قریش و مولای بنی عباس معرفی شده است. مولا (در عربی: مَولیٰ) در اصطلاح علم حدیث و رجال به معنای برده آزاد شده و گاهی به معنای فرد هم پیمان است.

جملاتی از کاربرد کلمه عبدالله بن سنان

در کتاب کافی کلینی حدیثی از عبدالله بن سنان آمده‌است که آیهٔ رجم در قرآن بوده‌است. محمدباقر مجلسی نیز در مرآة العقول این روایت را یک حدیث صحیح می‌داند.