صرصری

باز آ که تاخودی بگذارند خاکیان تو صرصری و عاشق جان سوخته غبار

رزم تو گلشی در آن عزم تو کرده صرصری تخت تو گلبنی بر آن بخت تو کرده عبهری

بخفض و اهتراز از هیبت حق چنان آید که پیش صرصری بق

هوای خانه بود چون حباب دشمن من بساط عیش مرا صرصری بهم نزده است

هر نسیمی کآمد از کویش به بادم داد و رفت سرسری نگذشت هرگز صرصری از گرد ما

پیش کفت دوده ایست صرصری اندر قفا هرچه ازل تا ابد کرده بهم بحر و کان

شمعی افروختم که گشت روشن از نور او جهان ناگهان صرصری وزید کرد خاموش آن چراغ

میجهد از بی نیازی صرصری می زند بر هم بیک دم عالمی

انگیخت صرصری به بهارم غمت که ریخت چون وی به خاک بادیه هم برگ و هم برم

گلشن دل را رسد گاه خزان بگذرد زان صرصری دامن کشان