صبح صادق

زد صبح صادق سر از غیائب چون روی یار از مشگین ذوائب

نفسهای دهان صبح صادق همه آمین این ورد دعا باد

قد تو عمر خضر و خرامت روان پاک روی تو صبح صادق و زلف تو شام فیض

نسبت از صدق تو دارد در هدی صبح صادق زان همی خیزد پگاه

هرکه بر سر می کشد رطل گران آفتاب می رسد چون صبح صادق بر جهان خندیدنش

چون زاری آدم ازحد بگذشت و سخن بدین سر حد رسید آفتاب اقبال «فتلقی آدم من ربه کلمات فتاب علیه» ازین مطلع طلوع کرد شب دیجور ادبار فراق را صبح صادق سعادت وصال بدمید واز الطاف ربوبیت بعبودیت آدم خطاب رسید

نور ایشان چو صبح صادق بود بعد از ان آفتاب روی نمود

ز صبح صادق اگر پیرهن کنم در بر صداقتم به تو خاطر نشان نمی‌گردد

شب بدخواه و بدسگالش را نزند نیز صبح صادق دم

باد آسایش گیتی نزند بر دل ریش صبح صادق ندمد تا شب یلدا نرود