صاحب منزل

حرف گفتن در میان عشق و دل انصاف نیست صاحب منزل ازو، منزل ازو، اسباب ازو

شد تهی از عشق سر بی باده این میخانه ماند صاحب منزل برون شد خشت و خاک خانه ماند

دلی کو در جهان گل نباشد وصل را قابل بیاد صاحب منزل بر اطلال و دمن گردد

داشتم با صاحب منزل ره گستاخیی نکته بر واعظ گرفتم، نعره بر منبر زدم

پرده های دیده را نظاره مشتاق من فرش راهت کرده است ای صاحب منزل بیا

معموری منزل بود از صاحب منزل هرجا که نشستیم دمی، بیت حزن شد