شیرین زبان

جوانی چست لطیف خندان شیرین زبان در حلقه عشرت ما بود که در دلش از هیچ نوعی غم نیامدی و لب از خنده فرا هم.

بنانش مرغی شیرین زبان و شکر نوش سنانش ماری ضیغم شکار و ثعبان گز

تا در سخن درآرم، شیرین زبان خود را بندم به ناله چون نی، هر دم میان خود را

یک نفس از ذکر او خالی نمی‌باشد همام لاجرم ز انفاس آن شیرین زبان آسوده‌ایم

حلاوت داد ذکرش کام جان را شکر رشوت دهم شیرین زبان را

خندهٔ دندان نماست از لب شیرین زبان زهره شکاف بقاست، بخیهٔ خفتان او

همچنان آن طفلک شیرین زبان با رخی سرخ و سپید از شیر و خون

به شیرین زبان گفت با پهلوان که ای شیر دل گرد روشن روان

آورده‌اند که مر آن پادشه زاده که مملوح نظر او بود خبر کردند که جوانی بر سر این میدان مداومت می‌نماید، خوش طبع و شیرین زبان و سخنهای لطیف می‌گوید و نکته‌های بدیع از او می‌شنوند و چنین معلوم همی‌شود که دل آشفته است و شوری در سر دارد.

رتبه گفتار ما و طوطی شیرین زبان می شود معلوم اگر روشندلی پیدا شود