شیرفش

یکی بچه بد چون گوی شیرفش به بالا بلند و به دیدار کش

گهار گهانی بدان جایگاه گوی شیرفش با درفش سیاه

ببستش به خم کمند یلی گو شیرفش پهلو زابلی

همه لشکر طنجه شیرفش سرافکنده و دست کرده به کش

بهانه همی جست سالار هند که آن شیرفش را ز پیکار سند

به استاد در پیش او شیرفش سرافگنده و دست کرده به کش

گر او آن چنان شیرفش نیستی از او شاه ما کینه کش نیستی

به آذرشن و ارفش شیرفش سپرد از دو سو لشکر کینه کش

بدو گفت کای خسرو شیرفش به مردی مگردان سر خویش کش

چنین گفت کاین کودک شیرفش مرا پرورانید باید به کش