شیبه

نخست از بنی شیبه کس نام و ننگ که با کس نبد ساز و آلات جنگ

به حی بنی شیبه در کس نماند که او نامهٔ عشق گلشه نخواند

همه یک دگر را بگفتند زود بنی شیبه و قومشان را چه بود!

بر باب و آن بی کران عز و ناز به حی بنی شیبه آمد فراز

سپاه بنی شیبه برخاستند همه جنگ را تن بیاراستند

بنی شیبه یک سر بیاراستند برامش نشستند و می خواستند

ز قوم بنی شیبه بر شد خروش دل سرکشان اندر آمد به جوش

سپاه بنی شیبه ز اعدای خویش ندیدند یک مرد بر جای خویش

تو پنداری که عتبه و شیبه و ولید بن مغیرة و بو جهل ترا می‌بینند؟ کلّا و لمّا! ایشان دیده نامحرم دارند شایسته شواهد جمال تو نیند! بگذار تا شوند. گوشه دل خویش بایشان مشغول مدار، یکی را بلال و سلمان و صهیب پرداز که مقبول شواهد مملکت و مرفوع درگاه احدیت ایشان‌اند. یا محمد (ص) تو تصرّف از میان بردار، حکم ما را قابل باش، و نعمت ما را شاکر. این تخصیص هدایت و موهبت معرفت، کار الهیّت ما است، و خاصیّت ربوبیّت ما. این است که ربّ العالمین گفت: یَخْتَصُّ بِرَحْمَتِهِ مَنْ یَشاءُ، ای بنعمته یختصّ من یشاء، فقوم اختصّهم الارزاق، و قوم اختصهم بنعمة الاخلاق، و قوم اختصّهم بنعمة العبادة، و آخرین بنعمة الارادة و آخرین بتوفیق الظّاهر، و آخرین بتحقیق السّرائر، و آخرین بعطاء الأبشار، و آخرین بلقاء الاسرار.