شکرفشان

یک سخن گر زان لب شکرفشان بیرون کشم صد دل گمگشته را از وی نشان بیرون کشم

من نه پیل آورده‌ام بس‌بس نظاره کز سفر پیل بالا طوطی شکرفشان آورده‌ام

این غزل صائب مرا از فیض مولانای روم از زبان خامه شکرفشان بی خواست خاست

آب حیوان یک جهان عاشق در دو لعل شکرفشان شماست

ای صبح! جهان فروز عالم تو نیی در خنده زدن شکرفشان هم تو نیی

نرنجم ار سخن تلخ گویدم که ز پی شکرفشان لبش از خنده‌های زیر لبی است

چونک کند شکرفشان عشق برای سرخوشان نرخ نبات بشکند چاشنی بلای من

شکوه ما زان لب شکرفشان بیجا نبود در دهان تنگ او می بود اگر جای سخن!

لب لعلم همان شکرفشان است سر زلفم همان دامن‌کشان است

دارم دلی دو نیم، ز تیغ زبان تو زخمم، نمک چش لب شکرفشان تو