شکرا

معنی کلمه شکرا در لغت نامه دهخدا

شکرا. [ ش ُ رُل ْ لاه ] ( اِخ ) ابن احمد شهاب الدین احمدبن زین الدین امامی رومی حنفی. از دانشمندان قرن نهم هجری بود. او راست : 1- انیس العارفین. 2- منهاج الرشاد ( به فارسی ). 3- بهجةالتواریخ ( به فارسی ) که به سال 861 ق. تألیف کرده است. وی به سال 894 هَ. ق. درگذشت.( از اسماءالمؤلفین ج 1 ص 419 ) ( از یادداشت مؤلف ).

معنی کلمه شکرا در دانشنامه اسلامی

[ویکی الکتاب] معنی شُکْراً: شکر- سپاسگزاری (شکر به معنای آن است که نعمت ولی نعمت را طوری به کار بزنی که از انعام منعم آن خبر دهد(درراه درست استفاده کنی ) و یا ثنای او بگویی که چه نعمتها به تو ارزانی داشته است ، و هر کدام باشد منطبق با عبادت او میشود )
ریشه کلمه:
شکر (۷۵ بار)

جملاتی از کاربرد کلمه شکرا

فشکرا ثم شکرا ثم شکرا لاوراد العطا خیرالورود

سقانا ربنا کاسا دهاقا فشکرا ثم شکرا ثم شکرا

احدهما: فی صرفها من المؤمنین الی الکفار و تلک نعمة عظیمة تقتضی شکرا عظیما.

و قیل: هذا من کلام الملائکة، ای الحمد له دائم و ان انقطع التکلیف. و قیل: هو من کلام اهل الجنة شکرا علی ما صاروا الیه من نعیم الجنة.