شوریده بخت

بگو ای بنفرین شوریده بخت که بر تو نزیبد همی تاج و تخت

چه رند پریشان شوریده بخت چه زاهد که بر خود کند کار سخت

بدو گفت کای ترک شوریده بخت که گرید همی بر تو بر تاج و تخت

باو گفتم: ای یار شوریده بخت بگو تا چرا بستی از باغ رخت؟!

یار بهانه طلب با من شوریده بخت نیست بدانسان که بود باز ندانم که چیست

پند می دادند و نشنیدم من شوریده بخت نیکبخت آن کاو بگیرد پند نیک آموز را

فتادم به دام تو شوریده بخت نهادی به کوپال من بند سخت

بدو گفت کای ترک شوریده بخت که بر تو بگرید همی تاج و تخت

اندران ساعت که از پیش من شوریده بخت رفت آن بدخو، چرا آن لحظه جان من نرفت

به اشک من گل و گلزار شعر فارسی خندان من شوریده بخت از چشم گریان ابر نیسانم