شوذب

معنی کلمه شوذب در لغت نامه دهخدا

شوذب. [ ش َ ذَ ] ( ع ص ) دراز نیکوخلق. ( از اقرب الموارد ). درازبالای نیکوخوی. ( منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ). دراز. ( مهذب الاسماء ). || اسب درازخایه. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).
شوذب. [ ش َ ذَ ] ( اِخ ) نام غلامی سیاه که به کربلاء با امام حسین ( ع ) شهادت یافت. ( یادداشت مؤلف ). || ذوالشوذب ؛ لقب پادشاهی. ( ناظم الاطباء ).
شوذب. [ ش َ ذَ ] ( اِخ ) ابومعاذ. تابعی است. ( یادداشت مؤلف ). رجوع به ابومعاذ شوذب شود.
شوذب.[ ش َ ذَ ] ( اِخ ) ( متوفای 101 هَ. ق. ) بسطام الیشکری ، معروف به شوذب ثائر جبار. در عهد عمربن عبدالعزیزدر جائی نزدیک کوفه بنام جوخا خروج کرد و بدست سعیدبن عمروبن الحرسی فرمانده سلمةبن عبدالملک بقتل رسید. ( از اعلام زرکلی ج 2 ص 24 ). مردی خارجی که در نواحی کوفه در خلافت عمر عبدالعزیز خروج نمود. ( حبیب السیر چ تهران ج 1 ص 258، 299 ) ( العقد الفرید ج 2 ص 231، 332 ).

معنی کلمه شوذب در فرهنگ فارسی

دراز نیکو خلق دراز

معنی کلمه شوذب در فرهنگ اسم ها

اسم: شوذب (پسر) (عربی) (تلفظ: shozab) (فارسی: شوذب) (انگلیسی: shozab)
معنی: بالا بلند و نیکو خوی

معنی کلمه شوذب در دانشنامه اسلامی

[ویکی شیعه] شَوذَب مولی شاکر از شهدای کربلا و نامه رسان مسلم بن عقیل به امام حسین (ع) بود. وی از مکه با کاروان امام حسین (ع) به کربلا آمد. روز عاشورا پس از حنظلة بن اسعد شبامی به شهادت رسید. نام وی در زیارت های رجبیه امام حسین(ع) و ناحیه مقدسه آمده است.
شوذب، غلام شاکر بوده است. محمد مهدی شمس الدین در انصار الحسین او را غلام شاکر بن عبدالله همدانی شاکری، و ملا حسین واعظ کاشفی او را غلام عابس بن ابی شبیب شاکری دانسته اند اما از نظر برخی معاصرین شوذب، هم پیمان عابس و طایفه اش بوده است.
در زیارت رجبیه امام حسین (ع) از او با نام سُوَید نیز یاد شده است.«السَّلَامُ عَلَی سُوَیدٍ مَوْلَی شَاکِر» وی از حافظان حدیث بوده و از امیرالمومنین حدیث نقل می کرده است. نام او در زیارت ناحیه مقدسه و زیارت رجبیه امام حسین(ع) آمده است.
[ویکی اهل البیت] شوذب بن عبدالله همدانی یکی از شهدای کربلا است.
شوذب، مردی عابد، مخلص و از کسانی بود که برای شیعیان کوفه از امام علی علیه السلام، حدیث نقل می کرد. او جنگجوی نام آوری بود که در جنگ های سه گانه امام علی علیه السلام یعنی جمل، صفین و نهروان شرکت کرد.
از شهدای کربلاست. وی، «غلام شاکر بن عبدالله همدانی» بود و از شیعیان برجسته و از بزرگترین انقلابیون حماسی و مخلص بشمار آمد که در کربلا، در کهنسالی به شهادت رسید. شوذب، از حفاظ حدیث بود و از امیرالمومنین علیه السلام حدیث شنیده و نقل می کرد.
مجلسی داشت که شیعیان به حضورش می آمدند تا از او حدیث بشنوند. وی همراه عابس، نامه مسلم بن عقیل را از کوفه به مکه خدمت امام حسین علیه السلام رساند. از مکه همراه امام شد و به کربلا آمد. شهادت او بعد از ظهر عاشورا و پس از شهادت حنظلة بن اسعد شبامی بود. در روز عاشورا پس از شهادت حنظلة بن سعد شبامی، عابس از شوذب پرسید: چه فکری در سر داری و چه می خواهی بکنی؟ گفت: در کنار تو و برای یاری فرزند رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم می جنگم تا کشته شوم.
گفت: اکنون که چنین تصمیمی داری خدمت امام علیه السلام برو... شوذب به حضور امام علیه السلام رسید و پس از سلام و کسب اجازه از آن بزرگوار به میدان شتافت و دلاورانه جنگید و پس از به هلاکت رسانیدن گروهی از دشمن خود نیز به فیض بزرگ شهادت نایل گشت.
قبر وی، در مقبره جمعی شهیدان می باشد.
در زیارت ناحیه مقدسه امام علیه السلام و رجبیّه با دو عنوان از وی چنین یاد شده است: «السلام علی شوذب مولی شاکر»؛ سلام بر سوید مولی شاکر.

جملاتی از کاربرد کلمه شوذب

با غلام خود که شوذب داشت نام گفت رایت چیست درکار امام
بدو گفت شوذب دل آسوده دار که یار توام اندرین نیک کار