شهنشه

بگفتا مرا نیست میل شکار بنزد شهنشه شوم رهسپار

بس که افزود آن شهنشه بختشان می‌نتاند که کشیدن رختشان

به سیروس از ما بگوی کای شهنشه چرا گشتی از حال این ملک غافل

سپس بخواست شهنشه وزیر را و بگفت ببین به جانوری کز بشر بلندتر است

بدادش مژده از گفتار جمشید شهنشه شاد شد از کار جمشید

بدین طالع شهنشه ویس را دید ندید از جفت خود آن کش پسندید

چو حجاج مسروق تکبیر گفت خروش اذان آن شهنشه شنفت

تو نیی آن بنده‌کاندر خدمت شاه جوان پیرگشتی وز شهنشه یافتی این احتشام

شاید که آب او بر توبه شود که هست زان مجلس شهنشه گیتی مآب او

گر ایشان را به ناز اندر خوشی بود شهنشه را شتاب و ناخوشی بود