شمایل نگاری
معنی کلمه شمایل نگاری در دانشنامه عمومی
در میان نویسندگان متقدم غربی که توجه خاصی را به محتوای تصاویر مبذول داشته اند، جورجو وازاری مدعی شده است که دریافت و تفسیر محتوای نقاشی های پلازا وچیوو در شهر فلورانس است حتی برای معاصران آگاه نیز بسیار دشوار است. جیان پترو بلوری که در قرن ۱۷ میلادی به سبب تألیف شرح حال هنرمندان شهرت داشت، آثار فراوانی را تجزیه و تحلیل کرده است. مطالعات لسینگ دربارهٔ پیکرهٔ کوپیدو یکی از نخستین کوشش ها در این زمینه است. شمایل نگاری به عنوان رشته ای دانشگاهی ذیل تاریخ هنر از قرن نوزدهم در آثار دانشورانی همانند آدولف ناپلئون دیدرون ( ۱۸۰۶–۱۸۶۷ ) ، آنتون هنریچ اسپرینگر ( ۱۸۲۵–۱۸۹۱ ) و امیل ماله ( ۱۸۶۲–۱۹۵۴ ) ، متخصصان فرانسوی مشهور هنر دینی مسیحی که تمرکز خود را در این حوزه صرف کرده بودند، آغاز شد. چزاره ریپا و آن کلود فیلیپ د کایلیس با مراجعه به کوشش های پیشین در زمینهٔ شمایل نگاری به منظور طبقه بندی و سازماندهی آن، موفق شدند تا با تالیفات خود، با رهیافتی علمی برخلاف رهیافت مرسوم که عمدتاً معطوف به زیبایی شناسی بود، گام های مهمی را دربارهٔ فهم هنر دینی و غیردینی بردارند. نخستین گام های در مسیر این مطالعات توانست مسیری را برای دانشنامه ها، درس نامه ها و آثار منتشرهٔ مفیدی از برای درک و دریافت محتوای آثار هنری هموار کند.
معنی کلمه شمایل نگاری در دانشنامه آزاد فارسی
مفهوم کارهای هنری اغلب با اشیا یا پرسوناژهایی منتقل می شود که هنرمند برمی گزیند؛ هدف شمایل نگاری، شناخت، دسته بندی، و توضیح این عناصر است. شمایل نگاری به خصوص در نقاشی های دینی و تمثیلی واجد اهمیت است؛ عناصر بسیاری که در آن ها تصویر شده اند برای مثال صلیب، جمجمه، کتاب، و یا شمع دلالت های معناییِ خاصی دارند که اغلب مبهم و نمادین اند. استفاده از سمبل های شمایل نگارانه در هنر، از ۵۰۰۰ سال پیش آغاز شد؛ تمدن های نوسنگی خاورمیانه از پیکرهای غیرانسانی یا حیوانی برای بازنمود خدایانشان استفاده می کردند.
نیز، رجوع شود به:پرده خوانی
نیز، رجوع شود به:پرده
جملاتی از کاربرد کلمه شمایل نگاری
موضوع دیوارنگاره‌های این محل به‌طور یکسان با جشن و سرور مرتبط است. سبک نقاشی با سبک بومی پنجکنت، افراسیاب یا ورخشه کاملاً متفاوت است. اگرچه موضوع فراگیر ضیافت با مضمون مذهبی نقاشی‌های دیواری بودایی تخارستان متفاوت است و این نقاشی علیرغم وجود عناصر معدودی از شخصیت بودایی برخوردار نیست، اما می‌توان شباهت‌هایی را در سبک و شمایل نگاری یافت.