شش سو

قسم به کعبه که هم چارسو و هم یکتاست که مثلش از بر این کعبتین شش سو نیست

بربند پنج حس را زین سیل‌های تیره تا عقل کل ز شش سو بر تو مطیر باشد

ای به هر سویی دویده کار تو یک سو نشد آنک در شش سو نگنجد کار او یک سو کند

ایدل دل ازین روزن شش سو بر کن وز هفت حضیره رخت بیرون افکن

خلقی از چار جهت ناظر وجویای تولیک کس نبیند که تو درجلوه ز شش سو شده ای

دروی بسبط احمد شش سو بناله و آه آن تاج هفت اختر آن شبل سیمین شاه

ز هر سویی که گردیدم نشانه تیر او دیدم ز هر شش سو برون رفتم که آن ره بی‌نشانستی

مرا سپاه حوادث هجوم کرده ز شش سو چنان که هیچ ندانم، نه پا ز سر، نه سر از پا

هر گه ز تو بگریزم با عشق تو بستیزم اندر سرم از شش سو سودای تو می‌آید

ز شش سو دل شد از اشراق عشق دوست نورانی دل من بارگاه نور انوارست پنداری