شرمین

گرچه در شرم و حیا چهره مریم مثل است هست رخسار تو صد پرده ازو شرمین تر

آب شود هرکه دید چهره شرمین حسن محو شود هرکه یافت چاشنی خوان عشق

شد روی زمین از عرقش دامن گوهر این یوسف شرمین ز شبستان که جسته است؟

می‌چکد آتش چو شمع از چهرهٔ شرمین ترا می‌شود روشن چراغِ کُشته بر بالین ترا

حجاب نور می سوزد نگاه خیره چشمان را نمی باید نقاب دیگر آن رخسار شرمین را

روبرو گردد چو با آیینهٔ شرمین می شود شوخ من چون گل بیک پیمانه رنگین می شود

گرد رخسارش نفس بیهوده می سوزد عرق چهره شرمین او را دیده بان در کار نیست

دیده‌ات را چون نظر از دیده‌ی باقی رسید دیده‌ات شرمین شود از دیده‌ی فانی چرا ؟

گرچه شرمین بود شرمش حرص برد حرص اژدرهاست نه چیزیست خرد

ور بفرماید که اندر کش دراز هم‌چنان شرمین بگو با امر ساز