شرمگینی

به سرمه غوطه دهیدم که در سیه مستی ز شرمگینی چشمی سخن سراستمی

ز شرمگینی آن نازنین چنان خجلم که در نظارة او آب می‌شود نگهم

به شرمگینی حسرت به ترزبانی میل به ناتوانی حیرت به لذت دیدار

سیم شرمگینی که شد بی قصور ز شمع نبوت نصیبش دو نور

ز رویش مهر انور، شرمگینی ز رنگش خرمن گل خوشه‌چینی

من سوی او ببینم داند ز بی حیایی ست او سوی من نبیند دانم ز شرمگینی ست

روز محشر نکشد خط زخجالت به زمین شرمگینی که فکنده است سراینجا در پیش

بنگشادی شکر از شرمگینی گلش میخواندند از نازنینی

مگر گفتم ز روی شرمگینی ندارد آرزوی همنشینی