شب خوش

کسی کو روز و شب خوش نیست با او شبش خوش باد کانکس مرد ما نیست

ای شب خوش رو که توی مهتر و سالار حبش ما ز تو شادیم همه وقت تو خوش وقت تو خوش

چو نزدیک خودم روزی نخوانی شب خوش باد! من رفتم، تو دانی

جانش شب خوش کرد و تن ناشاد شد وز جهان جان ستان آزاد شد

سمن سپید چون عاشقان بزرگ امید ملوک‌وار عشق می‌بازد و سیم سپید در خاک سیاه می‌اندازد و به زبان حال با مفلسان باغ و مدبر‌ان راغ می‌گوید که مدعیان بی‌معنی را دهان پر آتش باد و عاشقان بی سیم را شب خوش باد که هر که را این نسیم باید دست و دامن پر سیم باید.

ماییم و خوابهای پریشان تمام شب خوش وقت آنکه با چو تویی همنشین بود

منم هر روز و این شبهای دی جور تو شب خوش خسب ای چون روز من دور

آن کی آید در اسم، شب خوش بادت! نه جان بود و نه جسم، شب خوش بادت!

خرمی را بنقد شب خوش باش تا چه از راز نسیه روزم

من رستم کمان کشم اندر کمین شب خوش باد خواب غفلت افراسیابشان