سیاه کاسه

به جود صبح که هست او به نان دهی مشهور به بخل شام که آمد سیاه کاسه چو قار

وز دهر سیاه کاسه در کاسم صد ساله غم است شرب یک روزه

فغان که لعل لب آبدار او از خط سیاه کاسه تر از آب زندگانی شد

فیض از سیاه کاسه به سایل نمی رسد از جام لاله باده احمر طمع مدار

گردون سیاه کاسه ز طبع خسیس توست هر جا طمع وجود ندارد بخیل نیست