سگر

به سگر پا بر آورد از سرخاک نهاده چون دعایش رو به افلاک

ز سرو یاس چیده بار امید سگر را شد ثواب جگ اسمید

ز دانش داد زاهد پاسخ رام که رایی بود در ستجگ، سگر نام

ز فرزندان نه پنداری سگر بود جهان را آدم ثانی مگر بود

ز اولاد سگر پر بود عالم چو صحرای وجود از تخم آدم