سگبان

بسا تا به که ماند از طیرگی سرد بسا سکبا که سگبان پخت و سگ خورد

نفس سگ من بِدَست و من سگبانم از بهر سگی خدمت سگبان نکنم

حارس و خربنده و سگبان و سگ خواجه و شاگرد و عوّان و دبیر

اجر یک‌روزهٔ سگبان جلالش نبود هرچه در خوان بقا ماحضر آمیخته‌اند

آسمان را گر نوید جامهٔ سگبان دهی در زمان ذراعهٔ پیروزه از سر برکشد

خسروی می‌رفت در دشت شکار گفت ای سگبان سگ تازی بیار

شیر چرخ چنبری کاقصای عالم صید اوست کمترین سگبان خیلت را شکاری بیش نیست

خصمش به اصل است از بشر شیطانش پرورده بشر هم خوی سگ باشد بتر شیری که سگبان پرورد

دل کدامی سگ بود جایی که صد جان عزیز در رکاب کمترین شاگرد سگبان می‌رود

چون کاسهٔ یوزش جهان حلقه به گوش آمد چنان کو تاج شیر سیستان نعلین سگبان بینمش